Continue ben ik een soort van zwanger. De bijbehorende geboortegolven zijn zo overvloedig en divers dat ik continue versteld sta van het leven dat ik voortbreng: kleine zwanen wroeten met hun vliezen naar waterplanten en wauwelen op een koude winterochtend na over hun reis uit Siberië. Een zalm zwerft jarenlang en duizenden kilometers in zeeën en vindt als volwassen dier zonder ‘google maps’ het grind van zijn geboorterivier. Ieder leven sprankelt en doet waar het voor gemaakt is. Sinds de mens zich ontwikkelt raak ik in de war. Mensen zijn de meest intelligente, creatieve en sociale dieren die ik ooit heb gekend. Ze zijn succesvol als soort en overvloedig in aantal. Maar ik krijg het letterlijk warm van de snelheid waarmee ze mijn hulpbronnen uitputten. En ik zie hoogvenen, moerassen en natuurlijke bossen in hoog tempo verdwijnen voor hun landbouw of steden. Veel planten en dieren zijn weggedrukt of opgegeten. In de natuur is het normaal dat dieren elkaar beconcurreren of opeten. Mensen nemen helaas meer dan ze nodig hebben. Alle aandacht gaat uit naar meer geld, een groter huis, de volgende adrenaline shot, of een boost voor het ego. En dit lijkt niet los te staan van het voorgaande: veel mensen ruiken mijn bloemen niet meer, horen mijn merels niet meer zingen, kijken over de witte bloembladeren van mijn madeliefje heen. In plaats daarvan turen hele volksstammen naar schermen of razen ergens naar toe. Ik begrijp niet waarom of waar naar toe. Ik voel deze mens niet meer. De verbinding tussen mens en mij is verbroken. Een keerpunt is nodig: mens, hoe wil jij verder?
Ik zie veel aandacht voor technologische oplossingen, zoals zonnepanelen, elektrische auto’s en recycling. Dat is nuttig en belangrijk. De echte hoop krijg ik uit momenten dat ik wèl contact voel met mensen, zoals bij een geboorte van een kind, overlijden van een dierbare, of ontmoetingen in de natuur. En ik droom van mensen die altijd en overal in verbinding staan met zichzelf. Ze zijn er nog weinig, al zie ik een voorzichtige trend. Alles wat deze mensen doen is vol betekenis. Zij handelen niet uit angst of eigen belang. Geld en macht zijn geen doelen voor deze mensen. Ze helpen elkaar omdat het goed voelt. Ze eten gezond en zorgen goed voor zichzelf. Ze maken duurzame keuzes, zonder pijn. Ze zorgen goed voor alles wat hen lief is. Ze voelen zich verbonden met al het leven. Ze zijn gezond en fit. Je kent er vast een aantal van deze stille helden in je buurt: een vriend(in), collega, buren of familie. Wie wil niet zo leven? Ieder moment kan het voor je beginnen. Kijk, voel, ruik, proef, luister, zonder oordeel en elk moment, dat is voldoende. Zo kom je in verbinding met jezelf. En met mij, dat kleine blauwe bijzondere bolletje met leven in een oneindig leeg heelal. Zo zal je ontdekken dat jij en ik, wij zijn. Een ontdekking van eenvoud die een aarde van verschil maakt.
P.S. Bedankt Marcel voor deze mooie tekst.